مدح و مناجات با حضرت زین العابدین علیه‌السلام
ای عـــلــی اوّل از آل عـــلـــی وارث اِکــرام و اِجــلال عــلـی پـیـشـتـاز و پـیـشـوای اهـل دین مظـهـر تـوحـیـد فـخـرُ العارفین حُـجّــةُ الله و امــامُ الـمَـشـرِقـیـن سـیّـد سـجّـاد عـلـیّ بن الـحُـسـین نـور چـشـمِ نـور عـیـنِ فـاطـمه یــادگــاریِ حُــســیـنِ فــاطــمـه رونـوشـت زُهــد شــاه لافــتــی مـــاه دامـــاد امــام مــجــتــبــی عــرش حـق آئـیـنـۀ سـجّــاده‌ات سـجـده و ذکر و دعـا دلـداده‌ات محوِ سعیِ تو صفا و مروه است تو غلامت مُستجاب‌الدّعوه است عقل‌ها در باب تو سر در گُم‌اند نـقـطـه‌ای در آسـمـان چـارُم‌انـد مـادر تو خاک بوس فـاطمه‌ست فخرش این بس که عروس فاطمه‌ست مـادرت نـامـوس شاه کربلاست خطبه خوان عقد او شیر خداست شهـربـانـو عـزّت ما مَردُم است شاهـدُخـت یـزدگِـرد سـوّم است من ز توصیفش زبانم قاصر است مادر معصوم قطعاً طاهـره‌ست مـادری این‌گونه بـابـایی چـنـین جمع این دو کیست؟ زین العابدین گر چه از اکبر کمی کوچک‌تری در حـقـیـقـت تـو عـلـیِ اکـبـری روح ما را کرده ذکرت صیقلی یا عـلـیّ بن الحُـسـیـن بن عـلـی کـوری چـشم نـمـک نـشنـاس‌ها پیـش مرگـت می‌شوند عـبّاس‌ها گرچه در دشـت بـلا تب داشتی عـمّـه‌ای مـانـنـد زیـنب داشـتـی دم بـه دم داغ مُـکــرّر دیــده‌ای ذبح هـفـتاد و دو تا سـر دیـده‌ای بـا چه حـالـی پـیـکـر بـابـات را جـمـع کـردی در مـیـان بـوریا؟ تو چهـل منـزل اسـارت دیده‌ای خـیـمۀ در حـال غـارت دیـده‌ای درد با هر عضو تو درگیر بود دست و پایت در غُل و زنجیر بود شــاهــدم دروازه‌هــا، بـازارهـا کُـشـتـه‌انـد ایـن مـرد را آزارها آه از آن آتـش که در شــام بــلا هم سرت را سوخت هم عمّامه را آه از آن ساعت که در بزم شراب خیزران می‌خورد بر لب با شتاب چـوب‌دستی یـزید از پا نـشـست چون که دندان ثـنایا را شکست |